Mosiądz to stop miedzi z cynkiem, gdzie zawartość tego drugiego wynosi 10-45%. W zależności od rodzaju, a także właściwości, stop wzbogaca się go innymi pierwiastkami w tym arsenem, ołowiem, cyną, aluminium, krzemem czy manganem.
Jego gęstość wynosi od 8,4 do 8,73 gramów na cm3. Charakterystyczną cechą mosiądzu jest także topnienie, które zachodzi w temperaturze do 940 °C. Jest ciągliwy oraz łatwy w obróbce, dzięki czemu jest wykorzystywany w wielu gałęziach przemysłu.
Omawiając cechy mosiądzu, nie sposób nie wspomnieć o jego odporności na działanie warunków atmosferycznych, wilgoci oraz wody.
Analizując mosiądz, należy także podkreślić, że na jego powszechność wpływa także uniwersalność. Wytwarza się z niego przedmioty użytku codziennego np. instrumenty muzyczne, okucia meblowe, armaturę sanitarną, kłódki czy naboje.
Trochę historii
Mosiądz po raz pierwszy został otrzymany przez Mossynów w czasach rzymskich dzięki stapianiu miedzi z mieszaniną węglanu cynku i krzemianu cynku. W późniejszych czasach mosiądz wytwarzano, łącząc miedź z tlenkiem cynku. Mosiądz dzięki swojej barwie podobnej do złota (przy zawartości 20% cynku), a więc starożytności był traktowany jako metal szlachetny. Ciekawostką jest, że czysty cynk otrzymano dopiero w XIX wieku, natomiast wcześniej bazowano wyłącznie na wyżej wspominanym tlenku cynku.
Blacha mosiężna – produkt z mosiądzu
Jednym z produktów wytwarzanych ze stopu
miedzi i cynku jest blacha z mosiądzu.
Wykazuje ona doskonałą odporność na korozję, ciągliwość i wysoką adaptację na
obróbkę. Mosiężna blacha także
wykazuje walory estetyczne za sprawa większej zawartości cynku. Taka odmiana
jest powszechnie stosowana do produkcji armatury sanitarnej i biżuterii.